Unha notiña breve de agradecemento.

Quería agradecer os comentarios que me chegaron e tamén dicirvos a vós que me escribistes (miñas queridas amigas e amigo) que non vos respostei porque non sei como facelo! Non dou atopado esa opción, debe estar diante de min e non consigo vela, que desastre...

En fin, moitísimas gracias unha vez máis.

E ós que pasades por aquí deixádevos notar con algunha palabriña, por pouco que sexa agradécese moito. Tamén me demostrades que as poucas visitas que recibo non son sempre de robots rastreadores, jeje.

Os cans (capítulo 1).

 Temos tres cans. Abondos. Pero non sempre foron tres.

 A miña vida compartida coa raza canina comezou cunha separación sentimental, tiñamos dous cans e repartímonolos. Eu quedei co máis novo, Buda, un cadeliño que chegou a min gracias á piedade que unha señora sentiu. 

 A historia de Buda é como a de moitos cans de aldea: unha cadela empreña (xeralmente de pai descoñecido) e trae ó mundo unha recua de cadeliños dos que se hai que desfacer; con sorte algúns atopan dono pero a inmensa maioría acaban nunha bolsa enterrados nunha finca calquera. O habitual é deixar un canciño ou unha cadeliña para o destete da nai; ese que sobrevive  foi escollido arbitrariamente e non sei se poderíamos dicir que ten máis sorte por vivir  engordando e medrando un mes máis porque pasado ese tempo, se non se atopa dono, bueno, xa sabedes o final.

 Ese foi Buda. Cando despois dun mes decidiron desfacerse del, a muller que debía executar (verbo que vén ó pelo) a operación botouse atrás, así á mañá seguinte de abandonalo nunha finca e facer que sufrira toda unha noite nunha bolsa soportando temperaturas baixo cero (acordo que aquel inverno se nos conxelara a auga das tuberías, -10º!) acordoulle regresar ó lugar onde o pousara; ela contaba que comezou a correr en dirección a aquel bultiño e que a medida que se achegaba podía escoitar como choraba. 

 E chegou ás miñas mans. Nós xa tivéramos can en casa pero a verdade é que sempre me desentendera bastante, o de sacar o can a mexar non me apetecía moito, sinceramente; pero agora quería compartir a miña vida con aquel cadelo. E foi moi difícil. Dende pequeno deu problemas porque cando xa tiña seis meses todavía era imposible acostumalo a pasar toda a noite sen mexar dentro de casa; lembro como polas mañás, dende a cama, escoitábalo emitir un laio dende o piso de abaixo que dicía "Síntoo!" e ala, outra mexada! Que demo lle pasaba? Averigüeino cando nos trasladamos el e mais eu a vivir a un apartamento, a convivencia era directa e entón puiden observar que bebía moitísimo, dende logo non era o que eu tiña entendido por normal; e que dicir das mexadas! Ás veces podía ver á xente como observaba asombrada a cantidade de tempo que Buda estaba coa pata levantada para acabar pousándoa e seguir outro rato a catro patas. Un bo amigo veterinario, confirmándome que aquelo non era en absoluto normal, díxome que o levara a unha consulta e que lle fixesen probas pois podía ser un tumor; así que alá fomos e resolvimos o enigma: a Buda faltáballe unha hormona, a antidiurética, e isto facía que bebera sen control. A proba definitiva foi a comprobación de canto era capaz de beber en 24 horas; facede contas, Buda entón pesaba 18 kg e bebera case 9 litros de auga en 24 horas, a metade do seu peso! (neste momento é cando mellor podedes entender tanto detalle co conto das mexadas). 

 O tratamento tiña que ser de por vida cunhas gotas que había que suministrarlle no ollo e que lle restablecían o equilibrio hormonal, gotas que fai dez anos custaban un ollo da cara; era iso ou saber levar a súa problemática do aparato urinario polo resto das nosas vidas. Optei polo segundo. De aí en diante sucedéronse rutinas de ás veces ata 5 paseos diarios e moitos "mirar para outro lado" cada vez que aparecía unha mexada na terraza, meu pobre, agora entendíao mellor que nunca e el non podía facer nada. 

 Despois de ler toda esta historia comprenderedes o meu desexo de que Buda puidese levar unha boa vida bebendo e mexando sen ter que preocuparse. O meu alivio non era só por el, tamén o era para min. 

 Na nosa aldea se algo hai son cans. E case todos viven coma debería vivir calquer can, ceibos e ben alimentados. Cada casa ten unha media de dous cans, a maioría machos. Nós temos dúas cadelas, ademais de Buda (delas falarei noutro capítulo), as dúas están castradas e proveñen de refuxios de cans abandonados. Pero na aldea hai unhas cantas máis. Ata onde eu sei ningunha está castrada co cal varias veces ó ano os veciños teñen que aguantar a tódolos cans da parroquia merodeando pola súa casa, con todo o que supón como liortas ó pé da porta ou ter que gardar a cadela mentras lle dure o celo. 

 A castración non é algo moi normal aquí onde vivimos e non é que eu esté particularmente a favor de castrar toda cadela pero do que sí non estou a favor é das negras consecuencias que o parto poida conlevar. O chip tamén é escaso e paréceme un instrumento eficaz para controlar a poboación, estou pensando nos montóns de persoas que abandonan e non sufren ningunha consecuencia por semellante acto. Se as autoridades fixeran campañas de información, concienciación e sanción para aqueles que non teñen en conta os dereitos dun animal seguramente a xente pensaríase máis cantos cans ter e en que condicións; e non parece algo tan complicado de conseguir e seguro que a Lei di algo ó respecto pero por desgracia facer cumprir a Lei supón ás veces alterar a orde incorrecta das cousas. 

 Non teño nada que dicir do trato que aquí dan ós cans, tódolos nosos  veciños son moi cariñosos cos seus animais. Nese sentido vivimos tranquilos, todo transcorre cunha gran harmonía respetando uns o territorio dos outros e as posicións na escala de poder da manada (refírome ós cans, non ós veciños).

A nosa chegada á aldea.

 Sempre tiven claro que quería vivir no campo. Había moitas razóns nese desexo e entre todas elas unha moi importante era o meu can Buda, que debido a unha enfermidade que padece necesitaba tanto coma min vivir ó aire libre. A decisión fíxose máis firme durante a miña estancia en Nicaragua, non moi longa pero si suficiente para ter claro que a vida canto máis sinxela máis doada. Así á volta daquela gran viaxe iniciamos unha búsqueda que nos levou ata onde hoxe estamos; teño que confesar que non nos rompimos moito a cabeza na procura dunha casa, había varias condicións que debía cumprir e esta cumpríaas: radio duns 30 km á cidade, unha vila grande tamén preto, habitable, fermosa paisaxe nos arredores, ausencia de grandes explotacións de gando... Tamén axudou moito que nos enamoramos dela nada máis vela e ese impulso foi decisivo. 

 Durante ese verán adicámonos a preparar a casa para a nosa entrada en setembro pero esa preparación non foi nada doada. Nada máis recibir as chaves decatámonos de que as abellas eran as outras donas da casa (o outro dono de momento é o banco, xa me entendedes); si si, varios enxames entraban por tres zonas diferentes do noso tellado! Tras pedir axuda ó especialista co que me puxeron en contacto os do 112 só nos quedaba unha terrible solución, tendo en conta que os lugares baixo o noso tellado no que se atopaban os panais facía imposible recollelos. Así foi, ninguén nos quixo prestar axuda agás pola información precisa para acabar con elas e podedes imaxinar o que supoñía para nós enfrentarnos a centos (por non dicir miles) de abellas que entendían que o faiado era tanto delas coma noso!

 Neses primeiros momentos botounos unha man o veciño co que primeiro entablamos relación; foi algo incrible e sempre lle estaríamos agradecidos   porque non calquera se atreve a interaccionar coas abellas e menos cando se trata de botar unha man a quen non coñeces de nada, ós recén chegados. Ese señor non o dubidou nin un instante e a un par de novatos en materia apícola que eramos nós axudounos o indecible; e digo "eramos" porque a raíz daquela experiencia iniciática plantexámonos que mellor que temelas era entendelas e querelas (sobra falar acerca da importancia crucial que as abellas teñen para o mundo tal e como o entendemos, non?) e así foi que o meu compañeiro comezou a introducirse de cheo no fascinante mundo da apicultura ó que hoxe por hoxe está enganchadísimo.

 Resumindo, tras conseguir controlar aquela invasión instalámonos un domingo de setembro á noitiña e no medio dunha cicloxénese explosiva! Xa, menudo día escollimos, outra cousa non pero emocionante foi un rato: os nosos cans soltos por primeira vez pola finca descubrindo o seu novo territorio baixo unha chuvia e un vento horribles; baixo ese vento e esa chuvia tivemos que vaciar a equipaxe, caixas, bolsas... que traiamos; ademais descubrimos unha goteira considerable no medio do salón e cando nos dispoñíamos a prender a chimenea para caldear un pouco o desapacible ambiente... marcha a luz! 

 Agora que estou a lembrar todo aquelo dáme a risa pero realmente foi bastante caótico e nada parecido ó que me imaxinaba. Ademais, ó día seguinte comezaba o meu traballo e encaixar a rutina nesta nova situación fíxose por un momento un pouco complicado, por non falar das dúbidas que de súpeto me asaltaron acerca de se estabamos a tomar a decisión correcta e se se cadra aquelo era unha sinal do universo para avisarnos. Aproveito para dicir que esta menda cree bastante nas casualidades e nas posibles mensaxes que estas traen pero iso tal vez sexa discusión doutro día, o importante é que superamos aquel susto primeiro.

Xa que o mencionei nada máis abrir a entrada, remato con el e de paso comezo coas presentacións. Con todos vós, o meu velliño Buda.

A primeira entrada.

 Esta é a primeira entrada a un blogue que levo moito tempo pensando se abrir ou non.

 Tiña moitas dúbidas, algunhas delas por exemplo: expoñer parte da miña vida, non ter claro se teño algo que dicir, o medo ó ridículo... Pero todo iso quedou finalmente vencido pola necesidade de contar o que pasa ó meu arredor, as cousas boas de vivir nunha aldea para tentar animar a quen o esté pensando e non se decida a dar o paso, e as cousas malas, porque as relacións máis intensas dunha comunidade quizais ocorran aquí.

 Todo o que eu conte débese entender por suposto como unha análise persoal na que confío non ofender a ninguén; non serán máis que as miñas percepcións pero sei que moita xente que coñezo pensa igual ca min e iso é o que me fará sentir segura de expresarme. Sí me parece importante comentar que eu proveño da cidade, aínda que a miña infancia transcurrira acudindo regularmente á casa da miña avoa nunha vila próxima, polo que o cambio ó profundo rural supuxo algo completamente novo para min e iso quizais me fai analizar o que aquí pasa dende outra perspectiva diferente, nin mellor nin peor, só diferente.

 Vivir nunha aldea é algo marabilloso, non o cambiaría por nada, sen embargo a vida non está deseñada para poñer as cousas doadas a quen tomamos esta decisión. A despoboación que sufre o rural galego fai que cada vez sexa máis difícil pensar en que algunha medida de progreso social poida tocarnos, creo que é por todos ben coñecida a circunstancia de crise actual e os fatídicos recortes así que sobra explicación. 

 Por esta razón a xente debe voltar e loitar por unha vida digna na aldea e polo menos con oportunidades semellantes ós que viven nas cidades ou vilas mais, sinceramente, tamén creo que ó rural ten que chegar a xente que vive o mundo coma nós intentamos vivilo pois penso que é a única maneira de que o rural recupere o seu valor real e as súas obrigas. 

 Por suposto toda cara ten a súa cruz. Máis alá da idea bucólica que se supón á vida nunha aldea, hai unha realidade que costa moito ás veces enfrontar, especialmente cando non medras aquí. Ás veces sinto que este é un lugar demasiado alonxado do mundo real (ou non, depende de dende o miremos), un lugar encerrado nunha burbulla onde o "status quo" non se cuestiona gracias ós moitos intereses individuais que o protexen. E isto non pode cambiar a non ser que se produza unha renovación das ideas, o que non ocorrerá se cada vez somos menos. 

 O futuro que pode esperarnos fala da privatización dos montes, de pagar pola auga que bebemos procedente de manantiais naturais construidos e financiados polas xentes do lugar, da desaparición de escolas e servicios de saúde... entre outros. Efectivamente, un futuro negro non, negrísimo.

Unha razón para amar a vida aquí.

Quen sabe, ó mellor isto non vai a ningún lado, refírome ó proxecto do blogue.  En fin, que máis dá, polo menos desafogo.

Pecho a miña primeira entrada con algo que tamén me axuda a reconciliarme coa vida, o solpor sobre a miña casa.