A min gústame a soedade. Sempre fun bastante solitaria ou me sentín máis cómoda e segura en grupos pequenos de xente, quizais por iso son máis de ter unha soa amiga que unha pandilla. Non son unha sociópata aínda que andando o tempo ás veces penso que me estou a convertir niso. Por iso vivir nunha aldea non me asustaba nese sentido, aquí non hai moita xente, o cal non me disgusta en absoluto. Pero tamén é certo que aínda que sexa pequeno o número de xente co que me sinto a gusto de verdade necesito sempre saber que teño a alguén aí, preto.
Cando viñemos vivir aquí gustoume ver que a pouca xente que hai relacionábase bastante, sobre todo os das casas que viven arredor nosa que, por certo, somos o barrio máis habitado: nas sete casas que temos máis cerca vive alguén o cal case é unha miragre nos tempos que corren no rural de Galicia. É certo que uns se levan máis cuns que con outros (tamén hai algún que non se leva con ningún...) pero a maioría conviven, que xa é moito. Cando digo convivir refírome por exemplo a xuntarse para facer labores, axudándose entre todos, o que me parece algo fundamental. Precisamente sempre imaxinei vivir nun sitio así no que os que hai cooperaran para conseguir obxectivos comúns. Póñovos un par de exemplos: cando foi de ir cortar leña para as diferentes casas todos nos axudamos, un grupiño de veciños colaboraron para ir cortar e cargar a leña para todos así un pon o tractor, outros as motoserras, outros a forza, outros a alegría e o humor no traballo... un día era para un, outro día foi para outro; ou tamén en setembro cando foi de apañar as patacas, eramos un grupo bo o que nos rotamos por unhas cantas fincas e posteriormente celebramos a xornada con merendola.
O meu compañeiro sorprendeuse cando chegamos aquí e comprobou todo isto porque ó parecer na súa aldea xa fai tempo que van moito máis ó seu pero qué sería destes lugares se cada un mirara exclusivamente por si mesmo? Eses son os momentos que se saborean coa xente, aqueles nos que todos colaboran polo ben mutuo. E sen agardar despois nada en troques aínda que é verdade que sempre che acaban dando algo como uns chourizos, mel ou un saquiño de patacas en agradecemento, pero ti non o fas por iso, falo polo necesaria que é esa convivencia da comunidade para poder vivir ben, seguro e tranquilo.
Así que en xeral hai bo rollo coa maioría da xente que temos cerca -bueno, non todo é paz e harmonía, xa tivemos malos rollos e un deles xusto co que vive máis preto de nós, menuda mala pata verdade? pero ese é tema doutro día. Pero está claro que un necesita algo máis que a simple e formal convivencia, necesitas algunha relación coa que o entendemento vaia máis alá, co que a confianza sexa segura e sincera por completo e ás veces parece algo imposible de conseguir. Porque é certo que as relacións na aldea son moi especiais -digámolo así- e moitas veces bastante difíciles de entender especialmente cando vés cos teus propios esquemas na cabeza, esquemas por outro lado que creo que son e deberían ser os estándares das relacións humanas pero se ve que aquí ás veces non funcionan. E estámolo comprobando con tristeza, sobre todo servidora. Ti actúas con naturalidade, con transparencia para que precisamente sintan que non hai dobre sentido nas túas opinións, para que sintan que poden confiar en ti porque non albergas maldade algunha e de súpeto un día... ZAS!, métenche unha "hostia" difícil de superar.
Como lin unha vez, o galego nace desconfiando e vive sen fiarse. Qué noxo, por que somos así? E digo "somos" porque eu son galega pero eu non sinto que a miña vida a viva así e dende logo non a quero así.
En fin, menuda tarde de fin de ano, non? Melancólica, triste e pasada por auga. Nunca me gustaron as festas de Nadal e iso de felicitar o ano unha vez tras outra, puajjj! pero se de algo sirve pedir algún desexo pido atopar alguén aquí con quen de certo poder contar, é unha necesidade real para sentirme tranquila e poder vivir o más feliz posible. Outros non sei pero eu necesítoo.
