As xoias da mañá.

 Envexo (sanamente) á xente que madruga. Gustaríame tanto ser capaz de erguerme con ganas e de maneira natural a iso das 9 da mañá, por exemplo. Pero non son así, son das que disfrutan da cama tanto tanto... O meu corpo non ten présa por recuperar a verticalidade cando a luz comeza a entrar a través das contras da habitación. Mentres, a miña mente trata de apaciguarse loitando contra o sentimento (lixeiro...) de mágoa que sinte por non estar aproveitando mellor ese tempo, aínda que sexa sen necesariamente ter que facer algo productivo; quero dicir que merecería a pena só por poder ter máis a miúdo na retina as brancas e fermosísimas mañás que a xeada nos deixa, por poder disfrutar das cores, dos reflexos da luz, do silencio da natureza máis ruidosa que todavía a esas horas non acabou de espertar.

 Gracias a que as noites son tan frías porque, mesmo cando xa saíu o sol e cun ceo case radiante, aínda entón podo atopar algún tesouro fugaz.

 Quizais algún día venza á modorra mañaneira e así poida sacar moitas mellores fotos, ;)