Secando o cáñamo.

 Seguimos experimentando co cáñamo. 

 Agora e trala recollida, que foi completamente artesanal (a man, vaia), estamos secando todo o que podemos para conseguir que se conserve a pranta o maior tempo posible e despois poder tamén sacar as sementes con máis facilidade. Así, por toda a nosa casa pasaron cogollos cargadiños de semente (e aroma...) buscando lugares onde o proceso de secado fora o mellor posible: nas cortes, na habitación de invitados, extendidos sobre o tendedeiro que colga do tellado do salón... e tamén na "paneira", ese alpendre pequeniño do que xa vos falei algunha vez. Como aínda non amañamos nada (bueno, só o tellado, importantísimo porque nos chovía dentro) o meu compañeiro montou aí outro procedemento diferente a tódolos que probamos ata agora. E así pinta.

 Está resultando unha experiencia interesantísima coa que estamos aprendendo moito e da que esperamos conseguir bos froitos, en tódolos sentidos. Seguireivos contando.

Unha única berenxena...

 Este ano a horta foi un desastre. Non fixen case reseñas da evolución porque realmente non había nada que destacar. A día de hoxe aínda temos tomates que esperamos que comecen a madurar un pouquiño para poder recollelos canto antes pero, quitando este froito, o resto practicamente pódese dar por rematado.

 Non sei se foi un mal ano en xeral ou nós fomos uns malos hortícolas, o caso é que a horta deste ano foi un fiasco en xeral. Mesmo os cabaciños, que sempre son tan xenerosos, este ano resultaron tan pobres... As razóns? A saber... Creo que regamos exactamente igual que os anteriores (non demasiado, debo aclarar, pero outros anos resultou ben), ou ó mellor o solo non estaba idealmente fertilizado, ou nos equivocamos na planificación e distribución das prantas como puido ser o caso das 5 prantas de berenxena das que a día de hoxe só obtivemos esto que vedes, sí sí, a única berenxena á que había que retratar por valente exemplar.

 En xeral a nosa inversión de tempo e cartos (esta última pequena pero inversión ó fin e ó cabo) non nos rentou nin o máis mínimo. Bueno, corrixo, sí houbo algo que nos rentou e foron as novas aprendizaxes que adquirimos dado que se nos presentaron situacións novas, tamén nós probamos métodos novos e de todo iso sacaremos conclusións para hortas futuras.

Érase unha vez...

"Érase unha vez... un monte nada remoto onde habitaban diferentes manadas de lobos. Cada unha delas tiña as súas particularidades, unhas eran máis numerosas que outras, unhas vivían en covas máis grandes que outras... pero todas soían convivir respetando cada unha o territorio particular dos demais e, cómo non, o que era compartido por todos. 

Cada unha tiña ademais o seu propio xeito de vivir, acorde co carácter predominante en cada grupo, pero a maioría eran tranquilas, respetuosas co resto e colaboradoras entre sí. Así, cando o inverno ía chegando, facían labores conxuntas para aprovisionarse de alimento ou acubillo e, durante os traballos, sempre había momentos para o xogo. Isto facía moi agradable a convivencia.

Tamén ocorría que, como en toda comunidade, aparecía algún lobo un pouco máis rabudo que o resto. Ás veces estes exemplares se extralimitaban poñendo en perigo o equilibrio e a paz do lugar. Coñecíanse individuos que chegaran a roubar algunha fonte de alimento ás manadas veciñas ou mesmo a marcar territorio máis alá do que a eles lles correspondía por dereito nun claro xesto desafiante. Estas actitudes non propias de lobos de lei sempre tiñan unha razón de ser: ignorancia, envexa, inseguridades, pura maldade... podía ser calquera e mesmo ás veces varias á vez, o que sí tiñan en común é que ningunha estaba apoiada por argumentos que obedeceran ó sentido común e á moral máis básica e que todas tinguían de negro a alma dos que así se comportaban.

Un día calquera unha pequena manada trataba de alcanzar un coello que corría polo monte cando de súpeto se lles apareceu no camiño outra que interrumpíu bruscamente a súa carreira. En canto se miraron, os primeiros adiviñaron que alí estaba a piques de acontecer algo terrible, as facianas dos asaltantes revelaban nulas intencións de axudar nese día de caza, querían todo para eles e íano conseguir polo método precisamente menos razonable: as miradas volvéronse impenetrables e as palabras deixaron de ser palabras para se convertir en encolerizados ruxidos que calaban aínda máis o silencio dos asaltados. E non só o líder da manada se comportaba así senón tamén o resto, todos se retroalimentaban desa carraxe e esa furia e participaban da inxustiza ata que, ante os atónitos ollos dos primeiros lobos e como por obra de encantamento, os segundos deixaron de ser lobos para se convertir en monstros. Os alaridos alertaron a outras manadas veciñas que viñeron de seguido a ver qué pasaba e cando chegaron quedaron paralizados, detidos en seco, bloqueados ante aquela miseria animal. Para qué enfrentarse a eles? Para qué arriscarse ó mesmo nivel de monstruosidade? Entrementres, o coello xa estaba moi lonxe.

A partir de aquel día todos os habitantes do monte descubriron a quen tiñan por veciños, algo difícil de asumir pero había que tratar de seguir para diante. Con tal fin decidiron probar cun exercicio que escoitaran facer a outros habitantes doutros montes, a total invisibilidade dos malvados: ningún lobo os vería, ningún lobo os escoitaría. Pouco a pouco os lobos malvados víronse tan sós e anulados que nunca máis houbo que preocuparse de que se volvesen convertir en monstros."

 Isto só é un conto. Non é real. O jodido (perdón...) é cando a realidade non dista moito da ficción. Cando pensas que as cousas non se poden poñer peor, entón ocorre algo que fai que o anterior quede en nada.

 Nós nunca seremos monstros, iso téñoo tan claro... 

El Roto

Pero tampouco, nunca xamais, vou consentir que a miña micro-familia volva ser maltratada por ninguén, sexa da maneira que sexa. 

 Cando reflexiono nestes enfrontamentos que aquí padecemos penso en cómo se chegou aí, penso se é verdade que estamos no século XXI, penso se acaso isto será unha broma pesada e alguén nos meteu nunha máquina do tempo e nos fixo aparecer neste lugar para convivir con xente con mentalidade do XIX. 

El Roto

 Hai xente que non foi polo mundo e deberían ser obrigados a que o mundo pasara por eles (e algún que foi un pouquiño parece coma se nunca tivera estado alá...).
 En fin, confiemos na invisibilidade (e na xustiza, por suposto).

Viaxes terapéuticos, obrigatorios!

 Fai días que estou desaparecida. Uns días de desconecte total marchando de onde un soe estar sempre veñen moi ben. Mesmo creo que son tan terapéuticos que debería ser obrigatorio que a xente saíra un tempiño da súa casa para se refrescar, digamos...

 Sí, a volta á rutina está sendo chea de proxectos e outros acontecementos, uns moi positivos e agradables e outros non tanto... Pero non pasa nada, de todo se aprende e cos encontronazos máis chungos e feos moito máis. Sí, sí. Porque cando un sabe que fai as cousas ben (ou cando menos o intenta), cando un trata de convivir civilizadamente, dentro do respeto máis absoluto e da boa intención e obtés reaccións que se escapan por completo do sentido común e da realidade, pois entón é cando un debe afianzarse no seu pensamento e no que cre, é cando un se inmuniza un pouco máis e polo tanto un vólvese mellor. Pasado o shock inicial, miras para diante e es moito máis forte.

 Aiii... (suspiro), qué ben quedei! Para isto me sirve o blog, para liberarme. 

Bueno, e para outras moitas cousas. Por exemplo para denunciar o lume co que nos atopamos despois de estar fóra uns días. Aquí tocounos de cerca e iso non hai quen o pare, que é o peor. E por qué? Pois a ver se o averiguan dunha vez, a ver qué malditos intereses pode haber para facer arder os nosos montes verán tras verán. E non me quero referir só ás perdas económicas (que por suposto son moi graves) senón tamén á desolación de moitos e moitas vendo como o seu tesouro natural ou de vida quedaba reducido a cinzas. Iso non hai quen o poida resarcir. Ninguén.

 E que non me digan que foron pirómanos porque sería un fenómeno a estudar a cantidade de pirómanos concentrados só no noso territorio, ou é que en Asturias, País Vasco, Pirineos... non se dá ese tipo de dolencia?! Tamén escoitei que os paisanos deciden prender lume ó monte como medida contra o xabarín e quero pensar que non é máis que unha lenda rural porque, creo eu, que a solución para os graves danos do xabarín pasa evidentemente por outro lado, quizais primeiro por reflexionar por qué agora o xabarín (ou os corzos) se achegan tanto ás nosas casas e ó mellor a culpa está precisamente en nós e na situación do rural. E por qué non  unir tódolos labregos e labregas galegas para presionar ó noso goberno (en Galicia axudado enormemente polo voto do rural, todo hai que dicilo) para que os escoiten e boten unha man, non sei cómo pero ó mellor pedindo axudas para adquirir pastores eléctricos solares, eu qué sei! Pero, qué va, aquí cóstanos tanto iso de unirnos e non mirar máis que por un mesmo...

 O monte en Galicia non está valorado (nin protexido, en consecuencia) como debería de ser, nin por moitííííísima xente que viven nel nin polo propio goberno. Así de duro.

 E máis duro resulta cando vimos de disfrutar duns días no medio dos Pirineos oscenses. Buuuffffff, qué borracheira de natureza e qué envidia... sana envidida. O bo é que tan só ese recordo de todo o que vimos e vivimos (xa vos contarei porque con sorte dará lugar a un bonito proxecto) chega para rematar esta entrada con bo ánimo e un sorriso, :)

 Viaxes terapéuticos, obrigatorios!!!